Ik mis een kleur (column)

Alles moet inclusief. Op het werk, in de kerk en bij de club. Ben ik helemaal voor, dat terzijde. Alle letters van het alfabet en alle kleuren van de regenboog op elk kantoor en in elk huis van God wat mij betreft. Ik mis alleen die van de alleenstaande ouder.

Kerk

In de kerk wordt gebeden voor huwelijken, relatie crisissen, voor verdraagzaamheid, fijngevoeligheid, kracht, een boel liefde, vasthouden aan de gelofte. Maar als dat niet gelukt is, de scheiding een feit is, wordt de alleenstaande ouder die overblijft, niet genoemd. Niet bij doopdiensten, niet met Kerst. Niet bij de voorbede of de bloemengroet. Wel speciale avonden voor de LHBTQI+ gemeenschap (wat helemaal mooi is), niet voor de eedbrekers. Ik heb best wel ideeën, mocht de kerk zich aangesproken voelen en er iets mee willen doen.
 
Werk
Een jaar of zes geleden heb ik bewust een keuze gemaakt om alleen onder schooltijden te werken. Lekker stabiel en veilig. Geen werkgever die daar toen voor te porren was, dus werd ik eigen baas. Niet altijd ideaal, maar in elk geval wel de idealen.
 
Inmiddels zijn de kinderen groter, pakken ze zelf drinken en kunnen ze ook via de app vertellen hoe het op school was. Ik wilde wel weer deelnemen aan de grotemensenwereld, dus besloot te solliciteren. De agenda erbij, twee volle dagen, twee halve, wikken, wegen, plussen, minnen. Ik kon 24 uur wel garanderen, als de twee halve dagen een beetje flexibel - en soms thuis - in te plannen waren. Want loslaten gaat met beetjes. Maar wat blijkt, na de nodige sollicitaties en gesprekken, ook anno 2025 is de werkgever niet flexibel. De geen 9-5 mentaliteit is niet vice versa. De werknemer doet het licht aan- en uit.
 
In vacatures zeggen bedrijven op hun werkvloer graag een ‘afspiegeling van de samenleving’ te zien. Maar daar hoort de alleenstaande ouder, die rekening houdt met het thuisfront, niet bij. Flauw. Want ik heb geleerd het werk af te krijgen, in de tijd die ik letterlijk tover. Serieus, ik weet ook niet hoe ik het doe. Ik haal maximaal rendement uit de tien minuten op het schoolplein, tussen boodschappen doen en kinderen halen. Ik ben flexibel als je me daar de kans voor geeft. Niet ad-hoc, maar van tevoren. Eerst zien, dan geloven? Goed hoor. Daar is dan de proeftijd voor.

Petronella