Journalist Hemmy van Reenen (55) overleden

Door Harry Schipper – De bekende Harderwijkse journalist Hemmy van Reenen is deze woensdagmiddag plots gestorven. Hij is 55 geworden.

Hemmy van Reenen journalist
(Foto Ton Pors)

Mijn beste vriend is dood en ik mis Hemmy nu al

Hemmy heeft zo goed als zijn hele werkzame leven gewerkt voor De Stentor, voorheen in Amersfoort de Amersfoortse Courant en hier op de Veluwe het Veluws Dagblad geheten. Hij liep tijdens zijn opleiding aan de Evangelische School voor Journalistiek in Amersfoort stage, eerst op de stadsredactie van de Amersfoortse Courant en later op de streekredactie van het Veluws Dagblad in Harderwijk.

Een talentvolle verslaggever, die het journalistieke ambacht snel onder de knie kreeg en dat ook nog eens op een hele heldere en voor iedereen begrijpelijke manier in de krant wist te verwoorden, zo oordeelden zijn stagebegeleiders. Niet vreemd dus dat hij na een kortdurend redacteurschap van AVRO’s Radiojournaal kort daarop aan de slag kon bij het Veluws Dagblad.

De lokale verslaggeving in tal van Veluwse gemeenten kende voor hem al snel geen geheimen meer en geen onderwerp was hem te hoog gegrepen. De enige kritiek op hem betrof door de jaren heen zijn uiterlijk: Hemmy droeg in zijn beginjaren als journalist bijna nooit sokken - zelfs niet toen toenmalig Koningin Beatrix in die tijd een bezoek bracht aan een legereenheid in Ermelo en hij daarvan verslag deed. Met zijn slordige snorretje en vaak wat warrige haardos zette hij ook heel wat mensen op het verkeerde been, maar de kritiek verstomde welaan toen hij zich veel smaakvoller ging kleden en zijn witte sokken definitief verruilde voor zwarte.

Hemmy ontwikkelde al snel een voorliefde voor alles wat met muziek, kunst en cultuur te maken had. Hij vond dat er hier op de Veluwe veel te weinig werd gedaan aan cultuur. Met interessante, leuke en op invoelende wijze geschreven verhalen wilde hij de interesse ervoor bij lezers aanwakkeren. Hij was zelfs geruime tijd kunstredacteur voor De Stentor en de Zwolsche Courant.

Maar ook voor het hardere dagelijkse nieuws en voor politieke verslaggeving kon je bouwen op Hemmy. Zijn verhalen verraden een hele integere en scherpzinnige journalist, die behalve een balans tussen hoor en wederhoor zich ook kenmerkten door eenvoud. Bovendien vroeg Hemmy altijd nét iets verder door dan veel van zijn collega’s en kreeg door zijn scherpe geest en nèt iets anders denken en vragen daardoor vaak ook meer boven tafel. Ook dat las je in zijn originele verhalen vaak terug.

Die verhalen gingen de laatste jaren steeds vaker over duurzaamheid, want ook dat onderwerp verdiende naar Hemmy’s opvatting alle aandacht die het maar kon krijgen. Zelf was hij al tientallen jaren geleden gestopt met het eten van vlees, vooral omdat er voor de dieronvriendelijke vleesindustrie massaal bos werd gekapt om soja en graan te verbouwen dat volgens hem véél beter kon worden gebruikt om als voedsel te dienen voor al dan niet door hongersnood geteisterde bevolkingen.

Onbekend en voor iedereen geheim was dat Hemmy schuilging achter het pseudoniem Gudrun, waarvan in de jaren negentig onregelmatig columns verschenen in zo ongeveer de allereerste Harderwijkse nieuwswebsite ‘Harderwijk Online’. Hemmy gebruikte zijn prikkelende columns om op meestal milde maar ook wel eens vilein filerende wijze zijn eigen mening over misstanden in het Harderwijkse te beschrijven. Wat dat betreft was de naam Gudrun goed gekozen: Gudrun was de naam van een bij IJsland gevangen orca die tussen 1976 en 1987 in een veel te klein bassin jaarlijks miljoenen bezoekers trok en samen met de dolfijnen een ware goudmijn bleek voor het Dolfinarium.

Collega’s roemen Hemmy’s collegialiteit, al was het maar om hoe hij oplossingsgericht meedacht om juist met feestdagen als Kerst en Pasen diensten te draaien, zodat collega’s met kinderen dan meer tijd konden besteden aan een feestelijke viering met het hele gezin. In ruil daarvoor mocht Hemmy zijn extra gespaarde vrije dagen omzetten in een extra lange vakantie van soms wel een maand, met enkele uitschieters naar zes weken.

Die lange vakanties nam hij op midden in de winter, meestal ergens in januari en februari. Daar zat een slimme gedachte achter: ergens, ik meen eind jaren tachtig, belandde Hemmy in het ziekenhuis met een ernstige infectie. De heelmeesters van toen voorspelden dat hij er jaarlijks in de koude en vochtige wintermaanden terugkerende gezondheidsklachten aan zou overhouden. Hemmy bedacht een list. Hij nam zoveel mogelijk vakantiedagen op en vertrok dan naar verre uithoeken van de wereld. Meestal een zonnig en droog land op het zuidelijk halfrond, waar het dan heerlijk zomerde en waar hij de voor hem gezonde droge warme lucht en rijke cultuur waar hij zo van genoot kon inhaleren. Zijn vrienden trakteerde hij jarenlang op pareltjes van avontuurlijke reisverslagen, vol unieke observaties en prachtig geschreven.

Wie je ook spreekt over Hemmy: altijd ook komt zijn luisterend oor ter sprake. Hemmy kon luisteren als geen ander en deed dat zonder te oordelen of veroordelen. Door zijn enorme brede belangstelling voor alles wat er in zijn omgeving en in de hele wereld gebeurde kon hij wie daar om vroeg met raad en daad bijstaan. In zijn journalistieke werk hield hij zijn mening voor zich, al had hij die zeker wel.

Zijn grootste liefhebberij was muziek. Dat zag je bij hem thuis al aan een huiskamerwand vol met elpees en cd’s. In goed gezelschap van zijn muziekminnende vrienden ging hij met grote regelmaat naar concerten, de laatste jaren steeds vaker experimentele muziek. Als journalist ben je nu eenmaal graag in voor iets ‘nieuws’. Al was dat voor Hemmy niet de reden; hij vond het simpelweg mooi.

Naast muziek werd hij ook geraakt door andere kunst. Zo was hij een groot fan van de Ermelose kunstenaar John Spek, getuige enkele prachtige kunstwerkjes in zijn huis. Met hem en met tal van andere kunstenaars deelde hij zijn passie voor de kunst. Hij bezocht ze met regelmaat en dronk dan steevast een ‘sjieke’ wijn. Ook was hij goed bevriend met de Harderwijkse kunstenaar Willem Brauckmann (1946-2014), over wie en diens werk Hemmy de teksten schreef van het kunstboek ‘Brauck, 25 jaar werk’. En met Joz Brummans, jaren achtereen Stadsdichter van Harderwijk, onderhield hij ook lange tijd intensief contact.

Hemmy ontpopte zich al van jongs af aan als een ware levenskunstenaar. Sparen deed hij niet: geld moet je uitgeven om van te genieten, vond hij en hij voegde meteen de daad bij het woord. Samen met zijn levensgezel Kristin bezocht hij de afgelopen jaren tal van vreemde landen, waar ze vaak lange wandelingen maakten. Tijdens mijn camino naar het Spaanse bedevaartsoord Santiago di Compostella vergezelde hij mij drie weken, tot aan Finistère - het ‘einde van de wereld’, althans dat meenden de Romeinen ooit, toen hun aarde nog plat leek. Het werd een wandeltocht die ik mijn leven niet meer zal vergeten.

Vriendschap was een andere rode draad in Hemmy’s leven. Door zijn werk ontmoette hij bijzondere mensen met wie hij vaak contact onderhield. Hij bezocht zijn vrienden met regelmaat, ook buiten de vele (verjaardags)feestjes om. Zijn vrienden roemen die bezoekjes, waarbij levensfilosofie, humor en kunst standaard ingrediënten waren van diepzinnige gesprekken waar Hemmy zo van hield. En van lekker eten. De laatste jaren steeds vaker in gerenommeerde restaurants. Hemmy genoot er volop.

Om contact te houden met zijn (oud)collega’s en vakgenoten, schrijvers, fotografen, filmers, dichters en publicisten uit Harderwijk richtte hij in 2007 samen met Jos Kunne en mij het ‘Meester Kootgenootschap Harderwijk’ op; een sociëteit vernoemd naar de markante Harderwijkse stadsverslaggever Hendrik van Koot (1896-1980) alias Meester Koot. De leden ontmoeten elkaar nog altijd maandelijks, al gooide corona roet in die regelmaat. Hemmy was een trouwe bezoeker van dergelijke bijeenkomsten.

Hemmy zei me rond zijn twintigste ooit eens dat hij waarschijnlijk de veertig niet zou halen. Hij had al van jongs af diabetes; in die jaren tachtig een ziekte waarmee vrijwel niemand oud werd. Hemmy werd, met dank aan de wetenschap, diabetes zo goed als volledig de baas. Hij maakte zelfs al plannen voor na zijn zestigste. Hij genoot van een tussendoor-vakantieweekje in de Franse Pyreneeën, waar hij begin deze week nog langs het parcours zijn fietshelden van de Tour de France toejuichte. Afgelopen woensdagmiddag werd hij tijdens een prachtige wandeling in het gebergte, samen met zijn levensgezel en nog twee vrienden, getroffen door een zware hartaanval. Plots was Hemmy er niet meer. Maar, al zullen velen hem erg missen, hij blijft altijd in onze gedachten.

Op zijn sterfdag schreef de dichter Michel Martinus nog diezelfde avond het navolgende gedicht...

Hemmy
En jouw naam zal op mijn lippen blijven,
want jij zult altijd morgen nog even langs komen,
om bij te praten en samen verder te sparren,
met suikervrije woorden, maar
nu ben jij, kleine man grote vriend,
zelf verhalen geworden en zul jij hem,
in ons spontaan blijven komen,
tussen waken en dromen,
uit oude vriendschap en verhalen,
nooit meer weggaan
jij woont nu in de zielen van
vele vrienden en geliefden.

Michel Martinus
13 juli 2021