De coronacrisis staat voor veel van ons voor een hele moeilijke periode in ons leven. Er zijn mensen ernstig ziek geworden en overleden. Sommige mensen verliezen hun baan. Diplomauitreikingen, familiebijeenkomsten en andere zaken die het leven mooi maken gaan niet door.
De regering wil samen stil staan bij de gevolgen van de coronacrisis en is 6 oktober een campagne gestart waarin we als Nederlanders ‘aandacht voor elkaar’ hebben.Op hetzelfde moment zijn er sinds de uitbraak van corona door het hele land hartverwarmende initiatieven. Nederlanders zijn er voor elkaar.
Ook Ermelo doet mee aan deze landelijke campagne. Daarom plaatsen wij de komende weken mini-portretjes van Ermeloërs die vertellen wat hen heeft geraakt in deze tijd van corona.
“Je zag eerst die beelden uit China en Italië. Eind februari zei ik tegen mijn man: dit gaat niet goed. Het kwam akelig dichtbij. Ik werk in de thuiszorg en ga per dienst soms wel twintig adressen af. Die mensen rekenen op mij. Ik dacht: hoe gaan we dat aanpakken? Maar ook thuis natuurlijk… We hebben twee kinderen van 10 en 13 en dan maak je je toch zorgen.Verzorgende thuiszorg Carla Groen
De maatregelen volgden elkaar snel op. Ons thuiszorgteam houdt kantoor in een verzorgingshuis. Alles ging op slot, dus we moesten via de achterkant naar binnen. Dat voelde zo vreemd. Ook onderweg probeerde je alles veilig te doen, maar je hebt een strak tijdschema en we kregen geen mondkapjes. Dat was in het begin nog geen beleid. Het gaf mij een onveilig gevoel. Ik wilde bescherming voor mijzelf, maar zeker ook voor ouderen.
Veel later veranderde de voorschriften en kregen wij ook beschermingsmiddelen. Mijn werkgever Zorggroep Noordwest-Veluwe vocht als een leeuw om die mondkapjes. Natuurlijk probeer je afstand te houden. Je wast je handen stuk en bij de deur stel je al vragen over eventuele klachten. Maar als je iemands steunkous aantrekt, dan is anderhalve meter afstand geen optie. Je doet wat je kunt, maar je kan niet toveren.
Ik liep tijdens mijn werk corona op. Ik kreeg hoofdpijn en had geen geur of smaak. Dat is nog steeds beroerd. Volgens de richtlijnen van dat moment moest ik doorwerken. Ik had geen koorts, was niet snotterig en voor ons waren geen testen. Maar het voelde niet goed, dus ik heb mij ziek gemeld. Vanwege de hoge werkdruk stond mijn werkgever niet te juichen, maar achteraf gezien was het een wijs besluit.
Er overleden cliënten door het virus. Zoiets heeft grote impact. Veel ouderen waren somber en verdrietig. Dat greep mij aan. Toch blijf ik optimistisch. Ik geloof in God en ik leef bij de dag. Dat stukje troost probeer ik ook aan cliënten over te brengen. Het is volhouden. Gewoon volhouden.”
Verzorgende thuiszorg Carla Groen (50) vertelt over haar ervaringen in deze moeilijke coronaperiode. Zij liep zelf corona op tijdens haar werk.
